പ്രഭാതത്തിന്റെ ആകാശത്തിലെ
ഒരു വെളുത്തമേഘവരയിലേക്ക്
നിന്റെ മുടിയിഴകള്‍ നരച്ച് പറക്കുന്നു.
നിന്റെ കണ്ണുകളില്‍ അന്ധതയുടെ
മൂവായിരം കാക്കകള്‍ കൂടുവെക്കുന്നു.
നിന്റെ ചെവികള്‍ ശബ്ദങ്ങളെ ത്യജിക്കുന്നു.
നീ വൃദ്ധനാവുന്നു.
ഒരു വെളുത്തമേഘവരയിലേക്ക്
നിന്റെ മുടിയിഴകള്‍ നരച്ച് പറക്കുന്നു.
നിന്റെ കണ്ണുകളില്‍ അന്ധതയുടെ
മൂവായിരം കാക്കകള്‍ കൂടുവെക്കുന്നു.
നിന്റെ ചെവികള്‍ ശബ്ദങ്ങളെ ത്യജിക്കുന്നു.
നീ വൃദ്ധനാവുന്നു.
നിന്റെ പ്രേമം മാത്രം കൂടുതല്‍ ചെറുപ്പത്തോടെ
നിന്റെ അകത്ത് കുടുങ്ങിപ്പോയിരിക്കുന്നു.
നീ-നിന്റെ പ്രേമത്തിന്റെ ജയില്‍.
അവന് (നിന്റെ പ്രേമം ) കൂടുതല്‍ ഭീരുവായിരിക്കുന്നു.
അവന് നിന്റെ കണ്ണുകളിലൂടെ നോക്കുന്നു.
പക്ഷേ ആരുമവനെ കാണുന്നില്ല.
അവന് നിന്റെ തൊണ്ടയിലൂടെ പറയുന്നു.
പക്ഷേ ആരുമത് കേള്‍ക്കുന്നില്ല.
ഒരു വയസ്സന്റെ ശബ്ദമെന്ന് തള്ളുന്നു.
അവന് നിന്റെ വിരലുകളാല്‍ സ്പര്‍ശിക്കുന്നു.
പക്ഷേ അതൊരു വയസ്സന്റെ തണുപ്പന്‍ തൊടല്‍.
നിന്റെ പ്രേമം അവന്റെ ഭാവിയോര്‍ത്ത്
നിന്നില്‍ ചകിതനായിക്കഴിയുന്നു.
അവന് എല്ലാ പൂന്തോട്ടങ്ങളിലേക്കും
അവന്റെ കൈകളെത്തിക്കുന്നു.
അവന് ഒരിതള്‍ പോലും കിട്ടുന്നില്ല.
നിന്റെ പ്രേമം എല്ലാ സുഗന്ധങ്ങളിലേക്കും
അതിന്റെ നാസിക വിടര്‍ത്തുന്നു.
അത് ഒന്നുമറിയുന്നില്ല.
ഓര്‍മകള്‍ തിന്നുതിന്ന്
ഓര്‍മയായിപ്പോവുന്നു
നിന്റെ പ്രേമം.
നിന്റെ അകത്ത് കുടുങ്ങിപ്പോയിരിക്കുന്നു.
നീ-നിന്റെ പ്രേമത്തിന്റെ ജയില്‍.
അവന് (നിന്റെ പ്രേമം ) കൂടുതല്‍ ഭീരുവായിരിക്കുന്നു.
അവന് നിന്റെ കണ്ണുകളിലൂടെ നോക്കുന്നു.
പക്ഷേ ആരുമവനെ കാണുന്നില്ല.
അവന് നിന്റെ തൊണ്ടയിലൂടെ പറയുന്നു.
പക്ഷേ ആരുമത് കേള്‍ക്കുന്നില്ല.
ഒരു വയസ്സന്റെ ശബ്ദമെന്ന് തള്ളുന്നു.
അവന് നിന്റെ വിരലുകളാല്‍ സ്പര്‍ശിക്കുന്നു.
പക്ഷേ അതൊരു വയസ്സന്റെ തണുപ്പന്‍ തൊടല്‍.
നിന്റെ പ്രേമം അവന്റെ ഭാവിയോര്‍ത്ത്
നിന്നില്‍ ചകിതനായിക്കഴിയുന്നു.
അവന് എല്ലാ പൂന്തോട്ടങ്ങളിലേക്കും
അവന്റെ കൈകളെത്തിക്കുന്നു.
അവന് ഒരിതള്‍ പോലും കിട്ടുന്നില്ല.
നിന്റെ പ്രേമം എല്ലാ സുഗന്ധങ്ങളിലേക്കും
അതിന്റെ നാസിക വിടര്‍ത്തുന്നു.
അത് ഒന്നുമറിയുന്നില്ല.
ഓര്‍മകള്‍ തിന്നുതിന്ന്
ഓര്‍മയായിപ്പോവുന്നു
നിന്റെ പ്രേമം.
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ