ഗ്രാമത്തിലെ കണ്ണെത്തുമതിരുകളിലെല്ലാം
വലിയ മലകളുണ്ടെന്നും
അവയിലെല്ലാം വലിയ ഗുഹകളുണ്ടെന്നും
ഇന്നു രാവിലെ എനിക്കു തോന്നുന്നു.
എന്റെ തോന്നലുകൾ തെറ്റാറില്ല.
പ്രാചീന ലിപികളും ചിത്രങ്ങളുമുള്ള
ഇരുണ്ട ഗുഹകൾ,
ആളനക്കമില്ലാത്ത ഗുഹകൾ.
അവ ,മനുഷ്യരെ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.
തുറന്നു പിടിച്ച അവയുടെ വായിൽ നിന്ന്
പരക്കുന്ന നിരാശ,
എന്നെത്തന്നെ നോക്കുന്ന അവയുടെ നോട്ടം.
എത്രയോ ജീവിതം കണ്ട ചുളിഞ്ഞ നെറ്റിക്കു താഴെ നിന്ന് പുറപ്പെടുന്ന നോട്ടം
ജനലുകൾ കടന്ന് വരുന്നുണ്ട്.
നമ്മൾ(ആണും പെണ്ണും ) ഗുഹകൾ തിരഞ്ഞു പോവുന്നതെന്തിനാണ്?
നമ്മുടെ തന്നെ കാലങ്ങൾ
നമ്മൾ അവിടെ മറന്നുവെച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് നമുക്കറിയാം.
ആ നിഗൂഡത നമുക്കെപ്പോഴോ വെളിപ്പെടുന്നുണ്ട്.
ഇണയെ കൂട്ടി നാമവിടെ പോയി നോക്കുന്നു.
അവിടെ മുഴുവൻ പരതി
ഒരു തുമ്പും കിട്ടിയില്ലെങ്കിലും
നമ്മുടെ ഉള്ളിലെ കുറ്റാന്വേഷക/കൻ
ആ ഫയൽ മറ്റൊരിക്കൽ തുറന്നുനോക്കാനായി
പൂട്ടിവെക്കുന്നു.
നമ്മൾ (ആണും പെണ്ണും )
മറന്നു വെച്ചിട്ടുള്ള ആ താക്കോൽ
ഏത് മലമുകളിലാണെന്ന് നമുക്കറിയില്ല.
അതിനല്ലെങ്കിൽ, എന്തിനാണ് കഷ്ടപ്പെട്ട്
നമ്മൾ
ഈ മലകൾ കയറുന്നത്?
ഗുഹകൾ, അവയ്ക്ക് പറയണമെന്നുണ്ട്.
പറയാനാവാത്ത ഏതോ പ്രതിസന്ധിഘട്ടത്തിൽ ശബ്ദം വിഴുങ്ങിയവരാണ് അവ...
അവയുടെ തുറന്നു പിടിച്ച വായകളിലൂടെ
അകത്തേക്കകത്തേക്ക് പോയി നോക്കുന്നു;
എവിടെയാണ് മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന കാലത്തിന്റെ ശബ്ദമെന്ന് ...
ഇരുട്ടിൽ നിന്ന് കനപ്പെട്ട ഒരൊച്ച കേട്ടതുകൊണ്ടാണോ നാം മടങ്ങി വന്നത്?
ഗ്രാമത്തിനു ചുറ്റും മലകളുണ്ട്.
ആദിമ മനുഷ്യരുടേതു പോലെ നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ ചുളിവും രോമങ്ങളുമുള്ള മലകൾ.
അവയുടെ പാതിയുറക്കം തൂങ്ങിയ കണ്ണുകൾ
നമ്മെ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്.
എല്ലാ മലകളിലും ഗുഹകളുണ്ട്.
എല്ലാ ഗുഹകൾക്കും അണ്ണാക്കിൽ
ചെറുനാക്കുകളുണ്ട്
അവയുടെ വായ്ക്കകത്ത് ഉമിനീരുറവയുണ്ട്.
എല്ലാ ഗുഹകളിലും നമ്മളുണ്ട് (ഒരാണും ഒരു പെണ്ണും വീതം)
ഗുഹകളിലുള്ള നമ്മൾ
വീടുകളിലിരിക്കുന്ന
നമ്മളെ കാണുന്നുണ്ട്.
എല്ലാം
മേഘങ്ങൾ മുന്നിൽ നിന്ന്
മറച്ചുപിടിക്കുകയാണ്.
